Cześć,
jestem Emanuela, jestem osobą związaną m.in. z Federacją Znaki Równości, Krakowską Manifą i innymi oddolnymi, queerowymi działaniami.
Czasem kiedy mówię o budowaniu społeczności, o naszych postulatach i o queerowej solidarności, odnoszę wrażenie, że od lat piszę to samo przemówienie, tyle że innymi słowami. Frustruję się, pewnie nie tylko ja, bo nasz ruch – i my, jako osoby – potrzebujemy siebie nawzajem, potrzebujemy realnej zmiany, potrzebujemy równych praw i pełnych, bezpiecznych żyć dla wszystkich. To po nie idą wszystkie nasze marsze, nasze manify i protesty. Korzeniem naszego ruchu jest wspólnota, korzeniem naszego ruchu jest opór i dopiero po nich korzeniem naszego ruchu jest duma, jest radość, jest przyjemność!
Włoski socjalista, Gramsci, powiedział 100 lat temu, „stary świat umiera, a nowy rodzi się w bólach: teraz nastał czas potworów.” Planeta płonie i tak wiele miejsc na świecie krwawi z powodu ludobójstwa, wojen, przemocy, kolonialnego wyzysku, zbrodniczych reżimów i kapitalistycznej chciwości bez dna. Jeśli w tym koszmarze coś ma nam pomóc, wzmocnić nas i podnosić to to, że mamy siebie! Dlatego chcę zaoferować nam w kontrze inne słowa, adreene maree brown, czarnej, queerowej, dekolonialnej myślicielki, która powiedziała, że uzdrawianie wydarza się, kiedy patrzymy na coś kompletnie popękanego i jesteśmy w stanie zobaczyć w tym szansę i całość.
Bo nasze ruchy mogą być polem praktyki tego, ku czemu się uzdrawiamy i przyszłości, którą chcemy współtworzyć. Mogą być odpowiedzialne za ucieleśnianie świata, w który wierzymy. Wszystkie jesteśmy ukształtowane przez niesprawiedliwe systemy. Potrzebujemy żeby osoby w naszych ruchach były tego świadome i były na drodze do wolności od wpływu tych systemów. Nie wolne, ale praktykujące wolność każdego dnia. Nie idealne i niepopełniające błędów, bo to niemożliwe, ale biorące odpowiedzialność za swoje błędy i za wykonywanie indywidualnej i kolektywnej pracy, by nie odtwarzać tych samych cyklów przemocy. Traktować krytykę jako narzędzie rozwoju i troski, a nie pole do bezzasadnego konfliktu i wykluczenia w nas samych i w naszych społecznościach.
Zacznijmy pytać, kto czerpie korzyści z naszej beznadziei. Zacznijmy odmawiać tym, którzy nas uciskają, satysfakcji oglądania naszego bólu. Nie bądźmy dla nich platformą reklamową ani politycznym narzędziem! Niech zastanawiają się, jak to możliwe, że tworzymy tak spójną i głęboką solidarność. Niech będą zdumieni do tego stopnia, że sami ulegną transformacji – bo nie udało im się nas podzielić.
I mówię to wszystko trochę dlatego, że na końcu czeka ogłoszenie. Bo widzicie, od lat, z wieloma fantastycznymi osobami, współtworzyłam DOM EQ, znane wielu z was miejsce. Oddolną, otwartą, bezpłatną, queerową i aktywistyczną przestrzeń, która z powodu chciwości landlordów i braku instytucjonalnego wsparcia, musiała w czerwcu, po 6. latach działalności, zamknąć swoje drzwi. Tych 6 lat nauczyło nas, że jeśli mamy siebie, mamy sprawczość. I że jeśli chcemy mieć społeczność, musimy być obecne dla tej społeczności. I dlatego – po raz pierwszy mówię to oficjalnie na głos – postanowiłyśmy, że zrobimy to raz jeszcze i znów same otworzymy nową queerową, społeczną przestrzeń. Jeszcze we wrześniu zaczynamy własnymi siłami remont i zapraszamy was wszystkie, które chcą i mogą, do tworzenia z nami nadal tej społeczności. I innych społeczności, ruchów i działań, bo to nasze zaangażowanie jest tym, od czego zaczyna się zmiana.